Peri Masalı

bi’ serin akşam, o liman
sonsuzluğuna ikna olduğu zaman
“nihayet” dedi, mutlu olabilirdi
“peri masalı değilmiş, ıstırap kader değilmiş”

varlğının her zerresinde hissetiği elem
kayboldu, çaresiz ifadesiyle
sonu olmayan kasvetli
matem vedalaştı, biçare görkemiyle

söyledi aynı türküyü,
dolduran, kulakları tiz sesiyle
rüzgar yalayıp geçerken tenini
göğe baktı ve dedi
“toz olsa da varlığım
bugünü hep anacağım”