Saçları Hüzün Kokan Kadınlar

Saçlarından nehirler akan kadınlar tanıdım,
Mübalağa bir sanattı dillerine doladıkları sevda.
İki şiir arası bir türkü yahut iki şehir arası 
bir otobüs yetiyordu sevdalarındaki vuslata.
Saçlarından tohumlar filizlenen kadınlar tanıdım,
verimsiz saç diplerine rağmen, 
bir ömre boy verecek kadar güzel kadınlardı.
Lakin çetrefilli bir ölüm korkusu
soğuk satırların arasında üşüyen sesin acizliği gibi
çaresiz ve bir o kadar sessizlerdi.
Saçları hüzün kokan kadınlar tanıdım,
içimde yarını görmemiş uyuşukluğum, yorgun argın ağıtların kulak dayar,
Onlara kısa süreli vaatlerde bulunurdum.
Lakin bahsi geçen bir kadını dahi gördüm desem 
yalan söylemiş olurum.
Ya o kadınlar saçlarına kıydı ya da ben bilinç altımın mağduruyum...