Biz

Hasret kokusu sarmışken havayı

yangın yeri yüreğim memleketimden hâlli

duvarlarına yazdım gecelerde

loş ışıklar çakarken isyan edercesine

koyu sohbetlerde dahi

aklıma varlığının çoğu gitti

çoğu kaldı

 

Kendimsedim uzakta olup yakında olanı

kendimsedim yakında kalıp uzakta olanı

kendimsedim olanı olmayanı

kendimsedim seni

kendimden kendime varı gitti

yoğu kaldı

 

Elleri nasırlı çocuksu tebessümler

gülüşleri buruk mutluluklar küskün

ümidi Torosların tütmede

salgınımsı bir uçukluk cereyan hâlinde

hadsizlik değil adı sevdalık

benden Kerbela’da bir yudum su

izi kaldı

 

Görmek inadına havada güneşi

yıldızı yerde toprağı başta

görmek yetersizliğinden erimek

erinmeden karışmak doğada doğaya

kutsal kitaplardaki tüm günahlara evet

diyebilmek senle karışmak doğaya

sedasız çaresiz seni gitti

sizi kaldı

 

İşçiler sokakta geceden kalan bağırışlarda

bizi bizi çağırmalı bizden öteye sessizce

şahitlik zor olmasa gerek ikimizle

çıktım senden kalamadım geriye

çıktın benden varamadın bir yere

benden geriye çoğu gitti, yoğu kaldı

yoğu gitti, sözü kaldı, izi kaldı

bizi kalamadı.