Eteğimde Bilmediğim Senfoni

Dileğimi tükürerek doğruldum

Kısrağım, avuç içlerini yok sayanım

Babamda yok olan senfonim

Barajlar dolduğunda, orada hiç konuşulmayan yerde

Bugün doğabilecek bir bebek, orada hiç konuşulmayan evde

O büyüyor soğuk mermerin değdiği yerde

Doğan, eriyen, yok olan o zehir

Ucu olmayan yolda.

Kimden bu dileğim, yoklaya yoklaya yok olan kimden bu zehir

Seviden, serden, seziden hep bir yerden gelebilen

Kimden?

 

Bir zamanlar anne şalları dolanırmış yeryüzüne

Plevne bulvarı, sema çay bahçesi, kiraz hevenkleri

Bunu; gözleriniz, kanınıza giren sıcaklık, burnunuza değen buruk anlarda bilirsiniz.

İşte annem öyle dilek tutarmış, gölgesine dönük yürürmüş

Ben ki gölgeme bakarak yürümede hevesli, paldır küldür eteğimde çiçek senfoni

Bu işte.

Var eden zelzelesi.

 

Kan tadı damağıma yapışıp kalmış

Soluk soluğa uyandığım günü aceleyle örtüyorum.

Tatlı dillerim ne çabuk yol alır,

Eriyip bitme diyemeden, eteğimden düşenler nerde?

Anne kim yıktı bu evi?

Şuracıkta olsun bitsin, eteğimde bilmediğim senfoni.