Hüsn-ü Zaman

Aklımda kalan yarım zaman…

Sondan başa çekilen yaman damarında,

Ayıpsız yaran, sorgudan sonraya duman duman,

Nereye saptırsak ekiliyor firar-ı dünyan.

Böyleymiş arafta kalan huriler,

Şarkılarını söyler, dillenir saatler,

Jehan’ın naifliği eser, cümleler raks eder.

Sergüzeştin damgasız serüveni serden,

Astığı yalnızlıklar, kurur umutlar selinden,

Gündüzün sinemsiz örtüsü belirir gazelden.

Nizamsız kurtarışlar, kayırır dalları ezgisinden.

Yarının kucağında dün, dizlerinde sessiz derdinden.

Asrımda çağlayan kalıp zaman…

Geriden ileriye demirlenen kitap mısrasında,

Atıfsız yoran, döngüden evrime diyar diyar,

Kimlere anlatsak duyulmuyor sükun-u teman.

Öğrenilmiş sözlerde devleşen şiirler,

Kafiyesini bekler, süslenir ışıklar,

Kurgulu üsluplar şakır gökyüzüne, esinlenilir.

Utanmışın gerçeksiz sahteliği eskilerden,

Yaşattığı çiçekler, beslenir neşenin cilvesinden.

Hüsn-ü zaman yetişir treninden, verse elini,

Hüznü özleme, özlemi çevirir esmer bir geceye…