Kalemimle

Kalemimi elime aldım, yazıyorum.
Yazdıkça farklı fikirler beliriyor aklımda.
Başını, sonunu düşünmeden yazıyorum.

Fikirlerim uyuşmadığında, alıyorum silgiyi elime.
Tam silecekken aklıma geliyor, o kelimeyi de ben yazdım.

Çok zor geliyor o an onu silmek.
Gerçekten silmeli miydim?

Siliyorum...
Gözünün yaşına bakmadan.

Sildiğimin gölgesinde yeni bir kelime ile söze başlıyorum.
Sıralıyorum art arda kelimelerimi ama bu sefer uyumlu oluyorlar birbirleriyle...

Bu kadar önemli miydi, uyumlu olmaları?
Birlikte olabilmeleri için illa benzemeleri mi gerekiyordu?
Neyse diyorum ve devam ediyorum yazmaya...

Klavyede yazı yazmak ve kalemle yazı yazmanın farkı geliyor aklıma.
Klavyede yazsam silmek o kadar ağır gelmeyecekti biliyorum.

Yazmak ve silmek hissi o tuşlarda daha farklı olduğunu hissediyordum.
Sanki ben yazmamışım gibi ne kadar da rahat siliyordum.

Kalemle yazdığımda çaba işin içine giriyordu.
Emeğimi satırlarda hissediyordum.

Silmek de yazmak kadar çok değerli geliyordu artık gözüme...

Silemiyordum...

Çünkü onlar da benim eserimdi...
Bana küserler diye korkuyordum sanırım.

Silemiyordum...

Yazdıklarımla daha çok bağ kurdum o an.
Artık benden bir parça bırakmıştım kağıda.
Nasıl silecektim ki ?!

Silemiyordum...

Artık silmek de istemiyordum.