Hüzün Semti

Bir kalem ve bir şiir,
Bir gözlerin vardı aklımı alan, bir de ellerin. Ne bizle yaşayabildik, ne bizsiz.
Bir seninle büyüdüm, bir sensiz.
Eskisi gibi uçmuyor artık uçurtmalar, hiçbir şey eskisi gibi değil burada, mutlu ol.
Gülün dikeni kanatmıyor parmaklarımı senin gibi,
Bir yemin uğruna öldürmüyor kurşunlar, ve hiçbir kurşun bir lafın etmiyor mesela.
Bir sevinç çığlığı dolmuyor yüreğime.
Bir sen etmiyor bu şehrin yağmurları.
Hani senin yokluğun iki-üç acı fazlaydı ya bu semte,
Bu semt senden sonra, hep bir hüzün eksik başladı güne.