Fanustaki Balık

Güneş doğarken ardından büyük bir karanlığı getirmişti.

          Bir anda…

                              Sessizce…

                                                  Kurnazca…

Fanustaki balıktık okyanusa attılar.
Koparmışlardı aradaki bağları, soğuk bir demir parçasıyla.
Ne göstermişlerdi yüzünü, ne duyurmuşlardı sesini.
Unutmaktı görevin.
Unutturmuyordu kalbin.

         Neden?

                             Niçin?

                                                 Nasıl?

Havada kaldı sorular, umursamadılar.
Anılarda boğuldun, anılarda boğdular.
Canın acıdı, can acıtmadın.
Üzdüler, üzmedin. Ezdiler, ezmedin.
Niye ben? Sadece sen değil.
Sessiz kalmaktı hükmün.
Sevmekti suçun.
Fanustaki balıktık, okyanusa attılar.
Öldün zannettiler.
Nefes aldığını unuttular.