Masallara İnanan Şiir

Sesinde hayali bir kahramanın son sahnesinin hüznü
Bir masalın mutsuz bitişi dolaşıyor yalın ayak
Hüznün yakıcı ezgisinin tuhaf fısıltısı
Şiirler ki masalların sesiyle büyümüş
Sevdanın elleriyle serpilmiş
Hasretin yangınıyla kavrulmuş
Dilsiz bir kelebek...
 
Sesinde çıkmaz sokakların umutsuzluğu
Soğuk havaların ruhu yağmalaması
Üşütüyor her köşe başında 
Kavuşmaya hevesli eski aşkları
Şimdi şiirin kalbinde bir kurşun
Sevdanın kalbinde bin kurşun
Hasretlerin umudu paramparça...
 
Sesinde rüzgârın kendi kendini duvarlara vurması
Çarpması suskunluğun kalabalıklarda 
Kırılması cam bardakların ruhun içine içine
Pencerelerde beklenen uzun yolların gelmeyeni
Kavuşmaya yüzü yok ki sevdalı ellerin
Şiirin kalbine kurşun atıldığından beri... 
 
Sesinde tüm sözcükleri yutkunmuş dilsiz bir kelebek
Kanatlarında üzgün desenleri...
Konmaya korkak kuşların göğü delip geçişi
Yorulmuş kanatların mecalini umursamayan bir kin
Sesinle vurmuşsun bütün şiirleri -Haberin yok-
Sen yoksun, kendini şiirde vurmuşsun
Sen sesinde kaybolmuşsun...