Kurumuş Nehir

Şehirleri seçiyor taşıtlar

Şehirlere taşıyor gürültüsü

Kalabalıklardan kaçarken kendisi

Kalabalıklara karışıyor karartısı

İşte böyle bir baş ağrısı

 

Yıldızları arayan herhangi bir deli

Eli boş dönüyor geri çünkü

Sönmüş hepsinin feri

Görünmüyor ufku, dibi

Üstü kara örtülü

Ama bir dakika!

Gece vakti döndü mü?

Işıklar hiç sönmüyor.

Bu da bir kandırmaca sanırım

Yoksa insanlar hapiste mi ki

Yıldızları görmüyor.

 

Hatırla, hepimizin birer

Ekosistemi var demiştin

Kimi orman olup gürler

Kimi su gibi taşar

Benimse yamaçlarımdan

Taş biter, hep taş çıkar

Ağırlığı tonlar basar

Bazen bir güneş süpürür yamaçlarımı

Bazen şiddetli yağmurlar

 

Yağmurlar içimi yıkasın,

Doldursun isterim

Temizlensin tüm düşlerim,

Dileklerim, gülüşlerim,

Eski tüm pis işlerim

İçimdeki ben, ben’im…

Ve benim getirdiklerim.

 

Ne fayda verir! Halimi,

Kendi halim saklıyor

Bir adam duruşu bana

Dökmeyi yasaklıyor!

Alışılmışlık timsali,

Kurumuş nehir misali,

Gözlerimden akamayan

Bir damla yaşı bana

Kaça satarsınız?

 

Bayım lütfen…

Çok insafsızsınız!