Adım Adım

Saygın düşüşlerin, üzüyor dayandıkça ezilişin,
Kaygın özleminden değilse niye böyle yalnızsın?
Sordun olmazlardan seçilmeyi; nasıl anlaşılmamışsak?
Belki bir belki son, adım adım kendilik…

Bildiğin öfkelerin; yıpratıyor direndikçe bitirişin,
Aydın yaralarından değilse niye böyle kıvranışın?
Yoruldun, duymazlar da keşfetmeyi; nasıl değmemişsek?
Sanki var sanki yok değil, adım adım belirsizlik…

Taşıdığın ilmeklerin, karışıyor çözdükçe öğrenişin,
Solgun bakışlarından değilse niye böyle vazgeçişin?
Oldun, istemezler de boyamayı; nasıl çirkinsek?
Hem az hem çok değil, adım adım ümitsizlik…

Sakladığın sevinişlerin, kayboluyor gösterdikçe yitirişin,
Olgun duruşundan değilse niye böyle dağılışın?
Kordun, hissetmezler de alevini; nasıl yanmışsan?
Ya tek ya hiç değil, adım adım yokluk…