Sen ve Birkaç Acının İzi

Bu ıssız şehri gri bulutlar bürüdüğünde,
Günahkâr sokaklar arınırcasına yıkanırken yağmurla,
Kuytular inlediğinde gök gürültüsüyle,
Sen ol yanımda.
Tuvalindeki silüetim eşlik eder yorgunluklarına.
Uzat elini, ver yorgunluğunu bana.
Kabuk bağlasın yaraların sarıp sarmalayışımla.
Yaşamımla bağımı keserken dudaklarından dökülen kelimeler,
Hissettirir yaşamı, ağrılarıma ilaç öpüşlerin.
Sızayım yeniden kollarında, kaçır soğuğundan gecelerin.
Uyurken izle beni, tenimden silinmesin izlerin.
Sessizce eşlik ettiğimiz şarkıların nakaratları
Ve ardından gelen acılardan uzak sessiz gülüşler…
Sessizliğin haykırışı olan o masum öpüşler…
Bana okuduğun şiirler, kapısını aralar yüreğimin.
Gir içeri, bir ömür ağırlasın seni yüreğim.
Seninle var olan vakitler, sensiz vakitlerimi mahveder.
Sen gör beni,
Sen bil, acılarım geçer gider.
Her zerremi yakar yanağıma değen gözyaşların.
Yaşlarınla beraber bırak acıların da aksın.
Ruhunun yara izlerinden kanlar değil aşk çağlasın.
Kelimelerin sustuğunda, konuşur bakışların.
Aklımı kaybettiren gözlerin, en acı destanlarını anlatsın.
Sarıl ve unut acılarının izlerini.
Sarıl ve unuttur acılarımın izlerini.
Sarıl ki ruhlarımız beraber yansın.
Sımsıkı sarıl bu gece bana,
Unut biz hariç her şeyi.