Çınlayan kulaklarım titreyen ellerimle
Var olmak için ittiriyorum kendimi doğan her güne
Gözlerim seçemiyor gerçekleri
Hissedemiyorum havayı
Aldığım nefes yük oluyor sırtıma
Reddediyorum var olmayı
Varım aslında ama yokum…
Cılız bir gülümsemeyle dert ehli
Ebedî mateme mahkûm edilmiş
Tasalı yaşama alışmışım
Yorgunum uyandığım her güne
Hilaf hislerle çevrili dünyam
Ve ben bütün sahiciliğimle tam ortasında
Ve ben bütün varlığımla aslım yok olasıya
Yorgunum yaÅŸananlara
Yorgunum yaşanacaklar için çabalamaya
Sonlandıramam ama son olsa
Gidemem ama gidebilsem…
Belki son anımda
Bir düş gördüm tutundum ona
Kayış koptu devrildim arkaya
Küstüm geride bıraktığım bana
Varım hâlâ eskisi gibi olamasam da
Bulacağım kaybettiğim ne varsa
Neredesin ben?