Yorgun Savaşçı

Durmadan koşuyordu, ardına bile bakmadan... Bırakmak istiyordu ardındaki her şeyi, iz bırakmadan... Aldığı yara izlerini kapamak için çabalamamışçasına, bedeninin ve ruhunun yorgunluğuna kulak vermeyip, durmadan attığı adımlar kalbinde her gün bir iz bırakmamışçasına;Düşüncelerine teslim olup akıntıya karşı sürüklenmemişcesine, durmadan ama durmadan yol alıyordu. Bildiğini sandığı ama bilmemezlik yolunda kendiyle başbaşa kaldığı o savaşta...