Her Andaki Bazenler

Kalabalık bir orkestra var düşümde. Keman, çello, flüt, trompet, piyano, davul, çan...

Her birinden apayrı sesler çıkan, kendi başlarına gayet yeterli, çok güzel, çok özel enstrümanlar. Bir araya geldiklerinde ise oluşturdukları ahenk, uyum; her birinin damakta bıraktığı tat ve ortaya koydukları işin biricikliği... Bir çok nefes, tek bir ses. Bir çok dünya, tek bir odak, tek bir temel.

İzlerken kimi zaman, düşünürüm, onları öylece sahnede. Tam bir ekip işi, harika bir liderin ihtiyacı olan takım, harikalığı en iyi şekilde sergilemelerine imkan veren orkestra şefi... Milyonlarca farklı nehirden gelip, birleştiği yerden çağlayıp akan bir şelaleye dönüşüyor.

Ve bunu gören, duyan, dinleyen herkes; kiminin coşkusu, kiminin özlemi, kiminin neşesi... Müthiş bir uyum, ortaya çıkan tek bir ses, hissettirdiği farklı duygular...

Enstrümanı yapan ustasından, sahnede çalan sanatçısına, orkestra şefinden, dinleyicisine, seyircisine... Bambaşka anılar, bambaşka dünyalar, geldikleri yerler, gidecekleri yerler... Fakat hepsi, o andalar. Ortak bir an yaşıyor, nefeslerini tutuyor, tuşlara dokunuyor parmaklar, teller titreşiyor, son bir kez çalıyor çanlar ve tutulan nefesler bırakılıyor. O coşku. O birliktelik. O ayrılık. O an. Biriciklik. 

Böyle bir kalabalıkla yaşıyorum zihnimin içinde. Bazen her birinden farklı sesler çıkıyor. Bazen akordları bozuluyor, telleri kopuyor. Bazen harika bir şarkı oluşturuluyor ve onu takip ediyorum. Bazen sanatçı bazen dinleyiciyim. Bazen sahnede, bazen spot ışıklarının üstüne vurduğu bir koltukta, bazen de ışık başkalarına vururken halıyla kaplı merdivenlerin en arkasında, karanlıkta oturan oluyorum.

Bazılarını tanıyorum, bazıları kulliyen yabancı, bazıları artık yok, bazıları hiç varolmayacak. Artıyoruz, azalıyoruz. Bir şekilde hep orada, sesler birleşip, ses oluyorlar.

Kalabalık bir dünya var içimde. Bazen yazıyorum, bazen oynuyorum, bazen sadece izliyorum. Birbirlerine değip, bir araya gelip, benim orkestramı var eden kalabalıklar. Onları yaşıyorum. Onlarla yaşıyorum.