Bir yoldan çıktık. Bir yola girdik.
Bir yerden ittiler. Bir yerden çektiler.
Bir daldan attılar. Bir daldan tuttular.
Ve biz, onlar değiliz yine.
...
Biz bir yola çıkıyoruz. Bu yol nereye?
Geleceğimize. Peki hangi geleceğimize? Bu gelecek nereye?
Adımız önemli değil. Belki ilerki satırlarda öğreniriz. Eğer utanmazsak, korkmazsak karşılarında. Evet, bu kelimeleri bize korku ve utanç yazdırıyor. Canlarını sıkabiliriz. Ya da canlarına yakın olabiliriz. Onları tanımıyoruz. Onları hep tanıdığımızı ve anladığımızı zannettik ama her seferinde başka bir yanlarını gördük. Bu iyi ya da kötü olabilir, fark etmez. Önemli olan hala onlarda bir BİZ bulamayışımız ve kendimizi anlatamayışımız.
Çocukluğumuz...
Ah, o güzel ama çirkin çocukluğumuz.
Her günün her anında, sana dönmek isteriz.
Ah, o acılı ama acısız çocukluğumuz.
...
Çocuk olmayı çocukken de gençken de sevdik. Tabii gençken çocuk olmayı özledik, sevmekten çok.
Hayalperesttik. Kafamızdaki harita, düşlerimizin arasına karışan yollardan ve duraklardan oluşuyordu. Çocukkenki kadar olmasa da hayalperestiz. Yaşadığımız her şeyin inadına, gördüğümüz her gerçeğin inadına hayal kurduk ve kuruyoruz. Belki de çocukken o kadar güçlüydü ki hayal gücümüz kitaplardan sıkılırdık. Ne zaman ki büyüdüğümüzü gerçekten- hiç ama hiç istemesek de- hissetmeye başladık, hayal gücümüzün düşüşünü de o zaman hissettik. Ve işte bu dönem kitaplara sarıldığımız dönemdi. Artık bunun adına zayıflık mı derler yoksa tutunmak mı?
Utangaçlığımız...
Tarifsiz gücüyle utangaçlığımız.
Tepemizden gitmedi bitti bu
Sadist ruhuyla utangaçlığımız.
...
Çocuk olsak da genç olsak da bazı şeyler hiç değişmiyor. Yani sadece derecesi azalıyor ya da ar.yor o bazı şeylerin. Bunlardan biri de utangaçlığımız.
Bir çocuk düşünsünler. Adı da BİZ’mişiz- evet hala utanıyor ve korkuyoruz-. Bu BİZ’ in yapmak istediği her şey birinden izin isteyerek, birine haber vererek yapabileceği şeylerdi. Ve bu BİZ inanılmaz derecede utangaç.. Utanmaktan utanmaz ve arlanmazdı. Ama umut ediyordu. Bir gün zincirlerini kıracaktı
Umudumuz...
Umudu kesilmez biriyizdir.
Ama çoğu zamandır
Umudumuz korkumuzun ardındadır.
...
Körler ülkesinde bir sağırız. Umar umar duymaya çalışırız. Ama fark ettik. Daha bizi duyan yok ki! Biz bize yeter miyiz? Bilmiyoruz. Bilmiyorlar. Dünya bizsiz de olsa onlarsız da olsa, Umudumuz korkumuzun ardında. Korkuyoruz, umuyoruz. Hep beraber, hep onlarsız...