Çok da bilmene gerek yok İstanbul’
Taksim meydanında yere düşmüş,
Taş parkeler arasında kalakalmış
Bir parça simit kadar yalnızsın.
Ve Kader kadar kesin yalnızlığın.
Görmelisin o gözden, anlamalısın:
Erinmiyor seni yemeye dilenciler bile
Halini anlatamazsın! Gelemiyorsun dile
O kalabalıkta seni kim, nasıl görsün,
Görmüyorlar seni o kalabalıklar yine
Gece, elini çekmişken insanoğlu, sokaklar
Fareler dünyasında sessizleşsen duraklar
Üzülmekle mutluluğun tam ortasındasın
Şişhanede bir fareye layık olmaktasın
Hoş, zaten bir lokma olabilmektir kesbin,
Bir lokma olabilmektir midesinde ins’in
Ne fark eder ha bura ha farklı bir lağım
Midesinde olmak, insanın ya hayvanın
Sana demezler bile o giderken tekti, oysa
Beraber gidecekti bir dilim peynirle de olsa