Foto Hikaye

Gökyüzü mis gibi, yeşilin tonları, bakmaya doyulmuyor, envai çeşit çiçek...
Yalnız seyahat etmekten endişe duyulmayan zamanlar. Daha mı özgürdük acaba yoksa pembe gözlüklerimizi takmaya her an hazır cebimizde mi taşıyorduk? Bilgi eksikliğinden miydi mutluluğun coşkunluğu yoksa henüz çocuk muyduk? Bilemiyorum... Anıların kıymeti bâki! Bugünün önemi ise hâlâ söz söyleyebiliyor oluşumuzdan... Sosyal medyada, sokakta, dost meclisinde... Anlatma çabamız muhteşem! Duyması gereken her kimse, asla duymuyor ve biliniyor da aslında ‘bazıları’ bizi hiç anlayamayacaklar. Sesini kapattıkları televizyonu seyrediyorlar sanki... Eş, dost, arkadaş ya da “...” her kimse...! Yaşamak, hayatta tek parça kalabilmek çok büyük mesele artık. Kadın olarak, insan ola-rak sınavımız büyük! Özgürce gezdiğimiz, mutlu olabildiğimiz, şarkılar söyleyip dans edebildiğimiz günlere hasretle…