Çıldırış

Yanıyorum Tanrım cehennem bu mu?

Pişmanlıklar, vazgeçişler...

Ezilsin,

Üstüne bastığım dünya!

İhtiraslar...

Gitgellerim...

Üzdüklerim

Ve içimde tuttuğum bu nefes

Tırnaklarını batırırken,

Kan revan içinde;

Bülbüle ömürlük kafes

Böyle biçiliyormuş.

Kanıyorum Tanrım cehennem bu mu?

 

Ama sen büyüksün beni affet

Zayıf bir kulunum

Biliyorum ayıp

Bilmem, ayıp mı bilmek?

Yaralarını gösterme

Kor kor yanarken bile

Belki benim için bir anlık heves,

Belki bir ömür güzel olacak...

Ah bu umut yok mu!

Tek bir zerresiyle

Cehennemin kapıları

Böyle açılıyormuş

Ölüyorum Tanrım cehennem bu mu?

 

Kendime geçirdiğim bu paslı zincir

Sevdiklerime ilmek

Seveceklerime engel

Yarım kalmakmış

En sevdiğin yerde bırakıp

Mesela bir kahvaltı sofrasında

Gün doğumunda ya da

Yarısında kalkıp gittiğin

Ani bir sevişme sonrasında

Aklın yeni yeni başına gelirken

Hissettiğin o pişmanlık,

Ukdeye dönüşünce yavaş yavaş;

Demek ki kendinden,

Böyle geçiliyormuş.

Seviyorum Tanrım cehennem bu mu?

 

Gel de kurtar ruhumu

Değer miyim?

Ben bile kendime

Böyle yabancı

Ve acınası hissederek

İlkel dürtülerimi ortaya çıkarıp

En aşağılık hazlarla savrulurken

Gerçekten değer miyim?

Sen beni bırak Tanrım!

Anladım

Zaman kaybıyım!

Tüm o manasız tiyatrodan

Sahte samimiyetli sirk gösterisinden

Çakıp tek bir kibriti

Ya da çekip tetiği

Böyle kaçılıyormuş

Geliyorum Tanrım cehennem bu mu?