Sarhoş olmadan yazılan şiirler hiç yok mudur? Şarap içmeden sarhoş olanlara...
Bir dalgalı deniz vakti hava akşam akşam Gidilecek bir yer yok Olabildiğince yakın durmalı soğuğun denizine Gelip çatsın diye ölmek Alıp götürsün diye hayalleri gözlerden Yaşanan her şeyin alnından öpsün Loş sokakları sonsuza dek unuttursun diye
Beklemek gerek şimdi yalnızca Ve beklerken yalnız hissetmek Hem üşümek, gerçekten çok, çok üşümek Tek çare belki soğuğa donmakla cevap vermek Belirsiz beyaz bir uykuya dalmak Uyanmayacağını bilmek ama sonuna kadar gitmek
Unutmak ne varsa hepsini unutmak gerek Tüm acıları bir kenara bırakmak, Yakmak eski fotoğraflardaki gülen yüzleri Ama ateşinden uzaklaşmak Sıcak olan her şeyden kaçmak Ve kurtuluşu bir uyku mesafesi uzaklıkta bulmak!
Bir ağır akşam vakti hava denizden dalgalı Yalnızlığa sorulacak son bir sorum kaldı Ölmek mi tek kişilik yoksa yaşamak mı? Mezar mı daha soğuk, bu tahta iskele mi? Boğulmak mı daha kolay, donmayı beklemek mi? Acıya meyilli ellerim şimdi uykunun eşiğindeler Son rüyalarını görene dek de uyanmayacaklar Hayır, merak etme intihar bir seçenek değil Hem ölmek de henüz bir ihtimal değil Hatta donmak bir kurtuluş değil Ve yalnızlık asla bir rüya değil
Ama ellerin şimdi başka bir şehirde geziyormuş Ama kelimelerin deniz kadar soğukmuş Önemli değil Bir ölmek, bir donmak var artık Bir kaybolmak gözlerinin ikincisinde Bir seni aramak dünyanın sonuna doğru Senden geriye kalan bu soğuk, karanlık Hayattan soğumak Soğuktan soğumak Sensizlikten utanmak var artık
Ama sen sıcacıksın, deniz kokulusun ya şimdi Sıcaklar bile bir başka güzel inan Ve gülüşün kadar uzaksın ya bana Bak, uzaklar sensiz bile gülüyorlar Ama benim kalbim çok yalnızmış Ama ölmek bugün yalnızlığa çatmış Önemli değil Artık hiç önemli değil
