Ölmek Bana Çatmış

Sarhoş olmadan yazılan şiirler hiç yok mudur?
Şarap içmeden sarhoş olanlara...

Bir dalgalı deniz vakti hava akşam akşam
Gidilecek bir yer yok 
Olabildiğince yakın durmalı soğuğun denizine
Gelip çatsın diye ölmek 
Alıp götürsün diye hayalleri gözlerden 
Yaşanan her şeyin alnından öpsün 
Loş sokakları sonsuza dek unuttursun diye

Beklemek gerek şimdi yalnızca 
Ve beklerken yalnız hissetmek 
Hem üşümek, gerçekten çok, çok üşümek 
Tek çare belki soğuğa donmakla cevap vermek
Belirsiz beyaz bir uykuya dalmak
Uyanmayacağını bilmek ama sonuna kadar gitmek

Unutmak ne varsa hepsini unutmak gerek 
Tüm acıları bir kenara bırakmak, 
Yakmak eski fotoğraflardaki gülen yüzleri 
Ama ateşinden uzaklaşmak 
Sıcak olan her şeyden kaçmak 
Ve kurtuluşu bir uyku mesafesi uzaklıkta bulmak! 

Bir ağır akşam vakti hava denizden dalgalı
Yalnızlığa sorulacak son bir sorum kaldı 
Ölmek mi tek kişilik yoksa yaşamak mı? 
Mezar mı daha soğuk, bu tahta iskele mi?
Boğulmak mı daha kolay, donmayı beklemek mi?
Acıya meyilli ellerim şimdi uykunun eşiğindeler
Son rüyalarını görene dek de uyanmayacaklar
Hayır, merak etme intihar bir seçenek değil 
Hem ölmek de henüz bir ihtimal değil 
Hatta donmak bir kurtuluş değil 
Ve yalnızlık asla bir rüya değil

Ama ellerin şimdi başka bir şehirde geziyormuş
Ama kelimelerin deniz kadar soğukmuş 
Önemli değil 
Bir ölmek, bir donmak var artık 
Bir kaybolmak gözlerinin ikincisinde 
Bir seni aramak dünyanın sonuna doğru 
Senden geriye kalan bu soğuk, karanlık 
Hayattan soğumak 
Soğuktan soğumak 
Sensizlikten utanmak var artık

Ama sen sıcacıksın, deniz kokulusun ya şimdi
Sıcaklar bile bir başka güzel inan 
Ve gülüşün kadar uzaksın ya bana 
Bak, uzaklar sensiz bile gülüyorlar 
Ama benim kalbim çok yalnızmış 
Ama ölmek bugün yalnızlığa çatmış 
Önemli değil 
Artık hiç önemli değil