Anlıyorum

Bu gece yarısı, bu beton kentten

Bütün çirkinlikleri götüren senin sesindir

Karanlığa mavi gömlek giydirdin diye

Yüzünü alıp yağmursuz umutlarıma

Anlıyorum

İnsan âşık olduğu insanın izin verdiği kadar şairdir

 

Dudakların senin fesleğen kokan dudakların

Diyor ki:

Bırak dudaklarımız bir çağın kavgasızlığında öpüşsün

Bağıran susmalar kalkarken üzerimizden

Anlıyorum

İnsan âşık olduğu insanın izin verdiği kadar şairdir

 

Günahlar yalnız kalpten sevmeyenler için vardır

Ki bizim kalbimiz ülkeler dolusu tebessüm

Boynunun hakkını kaç gül bahçesi öder sevgilim

Saçlarına gündüzüm, gözlerine gecem dediğim

Anlıyorum

İnsan âşık olduğu insanın izin verdiği kadar şairdir

 

Yeşil bir sabaha uyanırken yaprakları sarhoş bir mevsim

Ayna oluyoruz, aşk oluyoruz kendimize

Bir şiir masumiyeti çıkarken koynundan savaşların

Ağlamak seyrediyor gibi gülümseyen çocukları

Anlıyorum

İnsan âşık olduğu insanın izin verdiği kadar şairdir