Bihâl

Durgunluğum çığlık çığlığa kalışlarım hep sessiz.
Sura üflemenin bekleyişi var içimde.
Nakkaşın sabrını, dik dağlara tırmanan Hatice’nin teslimiyetini;
Kenar mahallede oynayan çocukların umutlarını taşıyorum sırtımda.
Bitti dediği anda bulutlar renk değiştirecek sanki.
Rüzgâr hep uyuyacak, ıhlamur kokusu saracak dünyanın bucağını.
Dişlerinin arasında parçalanmış birkaç çiçek, dikeni dilini kanatan sözlerinin bedelini ödeyecek.
Ben komutanı ölmüş savaşın yetimliğini, kendini kaybetmenin yitik tadını, hüzünlü bir kalbin yutkunan boğazına verdiği acıyı yazamam.
Saçlarının kokusu yalancı cennetim,
Beni Azrail’e yakınlaştıran akrebin zehri değil; ağı tane tane işlenmiş kirpiklerin.