Kar

gölde kuğu gibi süzüm süzüm gökte kar
bebeğin ayası gibi yerde en beyaz kar
başıma sen gibi yağıyor
düşerken hafif, eridikçe ağırlaşıyor

öyle ki
yangınları söndürmeye, depremleri susturmaya
mikropları kırmaya
tutmaya sıcak yatağında çocukları…
senenin kötü bir itibarı var, yüzleri güldürmeye
uzuyor şehrin sokaklarında kar
bense kısalıyorum 
ölür adımlarla yürürken zihnimin sokaklarını boylu boyunca
yangınlar, depremler, mikroplar ve soğuk yatağım içimde
üşüyorum, ellerin yok ellerimde

kanatlarım ıslak ve yorgun büyük kuşlar gibi
bir kuş ne kadar büyüyebilir ki
yüreğim bir serçenin yüreği gibi…
serçe ne ki yüreği ne olsun
kirpiklerim
onları severdin
kuruttu kökünü tuz
şimdi kar yağıyor
kar yağıyor
kar yağıyor…
fakat senin olmadığın bütün şehirler 
gönlümde bir yerlerde kurak yaşıyor