Kelebek

Beni başkaları öldürsün
Kendi elimle yapmam bunu
Güzel gözlerde öldürsünler,
Hemen değil peyderpey... 
Yalan olduğu çok belli, 
Bir türlü sonuna gelinemeyen
Cafcaflı hikayelerde öldürsünler.

Sulu sepken pek sevmem,
Ahmakıslatan hayranım... 
Bahar sabahı olsun temelli... 
Ne güneş yakıcılığı, 
Ne buz gibi bir hava... 
Orta karar olsun her şey,
Beni de kararında öldürsünler.

Tutulmayacağı bile bile verilen,
Ağdalı sözlerde öldürsünler.
Verirken ne kadar da pürüzsüz,
Ne kadar da sonsuz...
En büyük ahlaksızların bile
Zifiri kayboluşlarında,
Ayıplara kolayca göz yumulduğu
Nasıl örterse sessiz, işte öyle
Gecenin karanlığında öldürsünler.
Unutsun ölen, utanmasın dirilen!

İnsanın kendi katiline
İflah olmaz hayranlığında öldürsünler.
Hep güzel sonların umulduğu
Acı gerçeklerde öldürsünler.
Evrenin sonsuzluğunda,
İnsanoğlunun aptallığında,
Kırkıyla kuyudan çıkmayan,
Ala gülleri onulmaz yaralar açarken;
Düşmandan atılanı can yakmayan
Kanlı taşlarla öldürsünler.

Hayvanat bahçesindeki kelebek
Havalandırmaya çıkmış. 
Derdini anlatmaya çalışırken,
Vurmuşlar kanatlarından sevdikleri.
Ne kadar ses getirirse kelebeğin infazı;
O kadar kimselere duyurmadan,
Sessizce hasıraltı ederek,
Demirden devlet erkleri;
Bir ömürlük tutsaklıkla öldürsünler

Cakalarla öldürsünler,
Genç hanımlar ve onların pahalı zevkleri,
Ve genç beylerin birazı,
Bir mafya hergelesi...
Büründükleri ucuz kimlikleriyle
İçimizde ölen samimiyet.
Afralar tafralar... 
Şişirilmiş bedenlerin gölgesi,
Ve onların tepesindeki
Uyuşmuş kafalarla öldürsünler.