Melek Öpücüğünün Sonrasına

Merhaba
Ne diyeceğimi bilemiyorum sana
Aklıma düştüğünde ruhum gölgeleniyor
Bulutlar doluşuyor gökyüzüme
Her an aklıma gelmediğin için vicdanım beni mi suçluyor
Özlemek değil, sahi zaten nasıl özleyebilirim ki?
Seni tanımıyorum
Tanıyamadım
Neleri seversin, nesin
Neleri istemezsin, nesin
Nelerle kavga edersin, ne değilsin
Olana mı özlem duyarız
Olmayana mı
İhtimallere mi, hayallere mi
Varlığınla kendimi mi mutlu edecektim?
İnsan insanı niye sever
Kendine iyi geldiği için mi
Ayıp kavramı boynumuza vurulmuş bir zincir mi
Bu şiirin edebi bir yönü var mı
Bu şiir mi?
Bu da şiir mi!
Ruhumun şiarının önüne ket vurmuşlar kendilerine karşı lal olmuş diller
Topyekun bir ben hakim bu altı üstü altı günde yapılagelmiş mavi yeşil kürede ki
Her ‘ben’ de bir çiğlik var ki mütemadiyen nahoş bir tat bırakıyor damaklarında her ‘sen’in
Asıl dilemması bu milletin her sen dediğinde bizatihi sadece kendilerine sağır kulaklarına konuşuyor olması
Vücuda gelmiş her eylemin öyle hummalı bir çalışması, çabalaması olmalı dersin öyle değil mi?
Değil
Çünkü bazılarının hiyerarşisinde
Mavi okyanuslara yelken açmak değil
Al olanlara daha da al çalmak var
Çünkü bazılarının hiyerarşisinde
Kök salan varlık kendiyle olan derdi değil
Kökleşmiş olan mutlak bir körlük hali
‘Ben’e ve ‘sen’e, ruhlarına ve ruhlara
Bazılarının hiyerarşisinde vücub kendini şaşmış
Sen
Sen
Sen
‘Ben‘liği anla
Dilerim önce ‘ben’ini yaşa
Mengene gibi sıksa da göğsünü
Belki bu yolculuk
Göğsünü sıkanın son nefesin olarak iktidar değiştirmesiyle bitecek olsa da
Yine de ‘ben’ini yaşa çünkü;

Sen ve o birer düşman değil.
Savaşın,
Sulhla kol kola nihayete erer ancak o zaman.