Boşlukta Kalan

Bir sabah uyanıyorsun ve kimse seni kahvaltıya çağırmıyor, sen uyanıp hazırlıyorsun. Kimse evi toplamamış, sen toplamak zorunda kalıyorsun.
Öğlen çayına kek yapan yok, çamaşırları yıkayan, asan yok.
Bir sabah uyanıyorsun, dışarıda mis gibi bir hava, yaz gelmiş seni çağıran bir ses yok. Yoklarla dolu bir gelecek ve özlenen geçmişinin arasında sıkışıp kalıyorsun.
Zamanı yönetmeyi de yeni yeni öğreniyorum ben, büyümekte zorlanmam bundan. Herkes gibi değil yaşamım, ben çok erken büyüdüm. Evdeki bazı seslerin yerini doldurmaya çalıştım. Büyüdüm sanıyordum, ama henüz değil, insan hangi zamanda büyüyor? Ben büyüdükçe sanki yok oldum. Yerini doldurmam gerekirse kitaplarla yapıyorum artık bu işi, biri giderse yerine yenisini koyabiliyorum. Ama onda bile bazen içim sızlıyor. O yüzden kimseyi, kimseye ödünç bile veremiyorum. Sevgi ne denli büyükse, unutmak o denli büyük ve acı olur.
Bir sabah uyanıyorum yine büyümemişim diyorum kendime. Kimsenin boşluğu büyümemle dolmayacak sanırım. Kitap kokusunda kaybolayım bari diyorum. Sonra kalkıp çayı koyuyorum...