Hayat Kırıklıkları

Uyutmayan uyku ilaçlarından, derdimi anlatmayan şarkılardan, bir şiirini çok sevdiğim ama sonrasında dikiş tutturamamış şairlerden, ben uyanıkken çalan sabah namazı alarmından, sonu mutlu bitmeyen öykülerden, buzsuz sudan, deniz kenarına uzakta bi evde yaşamaktan, bir şeyden tiksinince ve heyecanlanınca yüzümde oluşan kabarıklardan, gün doğmadan öten zamansız kuşlardan, duş alırken dinlediğim listede sıradaki şarkıyı sevmiyor olmaktan, beni uyutmayan şeyin güzel bi albüm, iyi bi kitap, sevdiğim bir film yerine, hüzün olmasından, bu ülkede de majezik bulamamaktan, mide kramplarından, dünyayı güzelleştiren anlamları ve detayları görmeyen yüzeysel insanları sevmekten, bana sevdiklerimi getirmeyen uçaklara gözümün takılmasından, bu dünyada dostlarla bi rakı sofrasında efkar atamıyor olmaktan, uykusuzluğun harika bir şey olduğunu insanlara bir türlü anlatamıyor olmaktan ve yeniden uyku ilaçlarından, kabuslardan, umut kırıklarından, her seferinde aynı kuyuya düşmekten, uyurken birinin açık penceremi kapatmasından, şeker kokulu parfümlerden, asla baba olmayı bilmeyen adamlardan, anlamak değil anlatmaktan yana olan herkesten, öğle sıcağından, sevdiklerime sarılamıyor olmaktan, saçma sapan bi yerde sırtımın kaşınmasından, beyaz spor ayakkabıma dikkatsiz birinin basmasından, deniz analarını okşayamamaktan, en sevdiğim mumun çabuk eriyor olmasından, Son Feci Bisiklet’in yeni albümünden, merdivenlerden, birine aldığın çiçeklerin solmasından, sıcak kahveden, adaletsizlikten, özlemekten, Zülal’in bensiz büyümüş olmasından, anlatmadığım şeylerin hala anlaşılamıyor olmasından, anlat diyen insanların unutkanlıklarından, acısız yemeklerden ve acısız insanlardan, sahte olan her şeyden en çok da aynı yalanlara defalarca inanmış olmaktan nefret ediyorum…

Sabah 06:26!