Ruhum Hep Çocuk

Bana çocuk denilince çok mutlu oluyorum çoğu insanın aksine. Çok güzel bir olgu. Yıllar geçse de ruhum hep çocuk. Küçük şeyler ile mutlu oluyorum. Yolda yürürken kedilere selam vermeyi ihmal etmiyorum. Pazar tezgâhlarında ne zaman bir çiçek görsem eğilip kulağına fısıldıyorum, “Çok güzelsiniz.”

Yağmuru seyretmek yetmiyor mesela. Hastalanacağımı bile bile ıslanıyorum. Sonra bir sundurmanın altında öylece titriyorum. Toprak kokusu cennetten geliyor sanki. Annem gibi kokuyor. 

Bütün sokakların sonunda denizi arıyorum. Çıkmaz sokaklarda bile. Görünce içim aydınlanıyor, ruhum ışıldıyor. Maviye olan sevdam hiç bitmiyor. İnsanın denize kıyısı olmalı. Hele bir de deniz gibi bir insana kıyısı olursa, bütün mavilikler onun yanında tatlı bir esinti kalıyor sadece. Onun saadeti çok büyük. Her an çok değerli. 

Ben hep çocuk kalmak istiyorum. Yarını düşünmeden uyumak, düşeceğimi bile bile yokuş aşağı koşmak istiyorum. Rüzgârın ruhumda çaldığı şarkıyı dinlemek, sabahı başlatan serçeleri görmek istiyorum. 

Ne çok şey istiyorum değil mi?