Ceviz Kabuğu - II

Bir hikâyeye başladım fakat henüz sonunu bilmiyorum. Diline en çok yakışan kelimenin yolcusuyum. Nasibi kadere borçluyum. İki öznesi var bu kitabın: biri sen, biri ben. İlhamı arayan ben, ilhama vesile olan sen… Ateşi taşıyan ben, harlayan sen… Sonbahar yeli kitabın bekleme sahifesine takıldı, seni oraya bıraktım. Kendimi rüzgâra… Manayı aradığım yerde kelimelerle karşılaştım. Davayla başladığım sözü yarenle bitirdim. İmge toplamaya gelmiştim ben bu dünyaya; aşkınla yok olmaya değil. Sen de bir imgesin, maşuk değil. Kabullenişim teslimiyetimden mi yoksa kaybedişimden mi? Kadere teslim olduğum yerde bir senden vazgeçemedim. Sabrı senin yolunda tükettim. Sonunun iyi biteceğini bilmektir sabır. Hakk’ın kapısından ayrılmamaktır sabır. Hakk’a tam teslimiyettir sabır. Çünkü o en derin yarayı da bilir yaranın merhemini de… Merhemi sen sandıkça daha çok yara aldım. Sabır oldu kahır. Oysa sızının en ağır olduğu yerdedir hayır. Hayır, dayanmaz bu sadır. Şayet dayansaydı, yetişirdi Hızır.