Haz

Ihlamur... Ihlamur kokusundan mıdır bilmem! Buralar hep böyledir. Ne zaman buradan geçsem tanırım bu kokuyu. Eşi benzeri yoktur çünkü bu mis kokunun. Ciğerlerimi bu kokuyla doldururum. Sonra rüzgar eser... Estiği gibi savurur bütün kokuyu etrafa. Sonrası malum. Ihlamur kokusundan mıdır bilmem! ‘Haz almak’ dediğin bu olsa gerek. En güzel yazılarımı bu kokudan sonra yazarım. En güzel cümleler burada aklıma gelir. Burada idrak ederim yaşadığımı, yaşadığımızı... Düşündürür çoğu zaman, çok mu şey istiyorum hayattan?

Ihlamur kokusundan mıdır bilmem! Gözlerimin içi güler. İçimdeki çocuğu hissederim bir kez daha. İçimdeki çocukla arkadaş olurum yalnızlığımda. Beni terk etmeyeceğini bildiğim tek gerçeğimdir o. Sen de bırakıp gitmezsin beni değil mi çocuğum?

Ihlamur kokusundan mıdır bilmem! Bütün duyguları aynı anda yaşarım bazen. Ağlarken gülmek, gülerken ağlamak, severken acı çekmek... Yağmur sonrası ıslak toprağın kokusu... Yeni kitap kokusu... Koku... Ihlamur kokusu... Hissediyorum, hepsini... Bütün kokuları alabiliyorum. Uzaklarda, şimdi çok uzaklarda...

Ihlamur kokusundan mıdır bilmem bütün hissettiklerim! Sahi, nedir bu düşündüğüm?Ne düşünürüm ben? Ne düşünür insanoğlu? Düşünmek, yaşarken düşünmek, düşünürken yaşamak... Yaşamak düşünmekse. Bir de sevmeli insan. Herhangi bir şeyi. Havayı, suyu, denizi, kitabı, kediyi, kokuyu... Sevdiğini sevmeli. Sevebilmeli. Siz de alabiliyor musunuz kokuyu?

Bu koku... Çok tanıdık bir... Daha önce hissettiğim türden. Kafa karışıklığı, kararsızlık, duygu karmaşıklığı... Bunlar tek bir şeyin göstergesi. Ihlamur!