Doğayla Yeniden Buluştum Bugün

Uzun bir aradan sonra bugün ilk defa boş boş yürüdüm sokaklarda, sadece yürümek için, bir karınca gibi, bir sokak kedisi gibi, sadece o sokağın bir parçası olmak için, ben de sizden biriyim demek için, öyle hissetmek için yürüdüm. Asfaltı delip çıkmayı başaran ota  “Helal olsun sana!” dedim. Bazen rüzgârla birlikte, bazen rüzgâra karşı yürüdüm. Gökyüzünün değişen rengini izledim yürürken. Nehirler gibi akan bulutlara bakarken hep aynı yöne akıp akmadıklarını merak ettim. Yerdeki yaprakların bir şeyden kaçar gibi aynı yere savruluşlarına gülümsedim. Bu kaçışlarını kaydetmek istedim, ama inatçı çocuklar gibi, hani güzel bir şey yaparlar da, hadi bir daha yap dersin de yapmazlar ya, öyle reddettiler beni. Sonra kollarımı açtım, rüzgârı, ıslak toprak kokusunu ve sonbaharı kucakladım. Bir öpücük kondurdum yanaklarına, deli sanmasınlar diye gizlice yaptım bunu. “Yine gel, bizi unutma.” dediler, “Olur.” dedim.