Ceviz Kabuğu

Ceviz kabuğunun içinde sakladım kendimi yıllarca. Konuşmadım, görmedim, duymadım. Bir gün derdim dilime  zebella oldu mecbur kapına geldim. “Hazinim!”, beni anla dedim. Oyun bozuldu. İki dudağın arasından dökülen nezaket zerresi bende derya oldu. Azizim! Umudu kardım hamuruma. Hasretle kavurdum, pişirdim. Bir kez baktım tadına bir daha  istedim. Öyle tatlı zehir ki kanmazsın, kanın kurur. Yüreğin acıyla vurur.  hüzârım sessiz, ben sensiz... Dermanım çaresiz. Terk-i aşk eyledim. Firari vazife belledim. Lakin kırıldı bir kere  kabuk, diyarı zayi ettim. Küçücük avuçlarımla topladım  kırıkları; battı, kanatti. Bu aşk bende yara açtı.