Bahar gelir yılın bu aylarında. Sadece toprağa, havaya değil, içimize de gelir bütün renkleriyle, kokusuyla, tadıyla. İş yaparken şarkı mırıldanmak pek adetim değildir ama, bahar dedim ya. Bir melodi dolanır dilime, sabahları kahvaltı hazırlarken. Çoğu zaman,
"Saçlarını dağıtır rüzgar
Yeditepe üzerinden,
hatıralar tarihin küllerini savurur,
yarim İstanbul" şarkısını sobelerim dilimde.
Sonra bir de bakmışım
"Şimdi İstanbul'da olmak vardı,
Yeni Camide mısır atmak kuşlara,
köprüde balık ekmek yemek.." diye devam ediyorum. Balık demişken, kaç yıl oldu saymadım hamsi yemeyeli, mevsimler geldi geçti işkembe içmeyeli. Sonra biber kızartmaya başlarım, mutfağım annemin mutfağı gibi kokar. O koku beni alır Ankara/Dikimevi yokuşuna götürür. Ben rengarenk vitrinlere bakarken köşedeki simitçiden gelen susam kokusu yandaki kuruyemişçinin kavrulmuş çekirdek kokusuyla yarışır adeta. Adımlarım sıklaşır eve bir an önce varmak için. O kısacık mesafe bitmek bilmez nedense, adına özlem dedikleri bir his yüzünden. Ben zihnimde İstanbul Ankara arası yolculuk ederken, tencereden sıçrayan bir yağ, patlatır hayal balonumu.