Müjgan'ın Şiiri - II

Kök salmak isterdim korkularına bir incir ağacı gibi

Hırkama karışmış kokularımız da terk etmeden bizi

Anlatmak isterdim bakışlarının gölgesindeki karanlıkta

Gözlerdeki kayboluşların bir denk geliş olmadığını

Godiva’nın ata binişindeki cesareti için

Kör eden olmak isterdim gözlerimi

Bilseydim sesindeki çocuğun hüznünü

Gidebilmek için ne çok kaldığını

Kaldığın zamanlarda ne çok beklediğini

Şimdi kök salmak istemeyen telaşının ardındaki bulamayışları

Bulamayanın aramaya olan zaafını

Görebilseydim bende bulduklarının bir arayış olduğunu

Anlatırdım seninle savrulmaya da razı olduğumu

Dudaklarındaki damla sakızı tadı silmişken tüm mazimi

Sen beni öyle, sabaha karşı

Ceketimi iliklerken fark etmediğim vedanı

Şimdi bir şampanya mantarına bakarken anlamasaydım