Yolun Sonu Başlangıç

Hissediyorum.

Gitmeye hazır bedenimi mi yoksa haddinden fazla kalmanın mahcubiyetini yaşayan ruhumu mu, bilmiyorum.

Ama hissediyorum, yolculuk birazdan başlayacak.

Evinden ayrılmak istemeyen herkesin yaşadığı hüzün, birazdan bedenimi saracak. Ben ise ilerlemeye devam edeceğim. Herkes çıktı bu yolculuğa, sakin ol. Gideceğim yerde beni sabırsızlıkla bekleyenler var. Bedenimi ele geçiren tek duygu sadece hüzün değil artık, korkuyorum da. Çünkü bu yolculuk, unutmak için çıkacağım bir yolculuk olacak. İlk yolculuğun asıl amacı unutmak... İnsanın unutmaktan korkmasının tek sebebi, tekrar hatırlayamama ihtimalidir. Ve benim ikinci yolculuğum, hatırlamaya çalışmakla geçecek. Ben unutmaktan değil hatırlayamamaktan korkuyorum. İlk yolculuktan değil, ikincisinden korkuyorum.

Bu iki yolculuk arasında vakit yok, dinlenme yok. Biri bittiği an diğeri başlar. İkinci yolculuk, birincinin aynı yol üzerinde devamıdır.

Yol denince herkesin kafasında uzun bir düzlük canlanır halbuki bu yol farklı. Bu yol, sadece olduğumuz yerden bakınca uzar ve ileri gider. Gerçekte ise bize bir yuvarlak çizdirir. Ben bu yuvarlağın başındayım. Bu yuvarlakların büyüklüğü farklıdır ama hepimiz başladığımız yere geri döneriz. Tıpkı yaşam ve ölümün aynı noktada buluşması gibi. Tıpkı yuvarlak olan dünyaya gelişimiz ve bu dünyadan gidişimiz gibi. Tıpkı yaşamaya çalıştığımız hayatta yuvarlanıp gitmemiz gibi. Yuvarlağımız kadar yaşarız ya da yuvarlandığımız kadar…   

Öyle ya, belki de yuvarlağın büyüklüğünün hiçbir önemi yoktur. Nasılsa aynı yere varacağız. Belki de odaklanmamız gereken tek şey, nasıl yuvarlandığımızdır. Bir yuvarlağa, yuvarlanmaya gidiyorum. 

Yolculuk başladı. Tüm gücümle ilerliyorum. Oraya varmamı bekleyenlerin tezahüratları kulaklarımda. Beni bir ömür seveceklerin kucağına bırakılmaya hazırım. 

Ufacık yerden sızan ışığı gördüm bile. Başlıyoruz. Her şey bitince de böyle bir ışık görecek miyim? 

Doğmak böyle bir şey. Her şeyi unuttuğun yolculukta, tutması için bırakıldığın iki elin sahibine güvenmek… Seni sevmesi için, sana bakması için, en önemlisi de sana hatırlatması için… Kendimi son gayret itekleyip kafamı çıkarmadan önce ettiğim son duam bu: Hatırlamakla geçecek olan ömrümü, ikinci yolculuğumu, hatırlanmaya değer kılanlarla geçireyim. Beni bu yola çıkaranın yolunda ilerlerken yolun başında beni bekleyenle el ele yürüyeyim.