Editörden

Merhaba, sevgili okur.

Anlaşılamamaktan, kendimizi anlatamamaktan yorulduk.Kendimizi tanımıyor olmaktan, yorulduk.

Bir şeyi istemediğimizi fark etmemiz bile çok zamanımızı alıyor. Sonra bir de şaşırıyoruz. İstemememize şaşırıyoruz. Çünkü çoğunluğa göre doğru. Çünkü iyi olan. Ama bir bakıyoruz; istemiyoruz. Bir bakıyoruz ki yaparken mutlu değilmişiz. Bunun mutsuzluğuna alışmışız. O mutsuzluk normalimiz olmuş.

Fark edince bir de suçluluk hissediyoruz; istemediğimiz, mutlu olmadığımız için.

Söyleyemiyoruz da. Bu da kendimize ihanet gibi. Şu ağzımız açılmıyor ya! Böyle söylemeye söylemeye düşünmeye de çekinir olduk. Kendi içimizde kendimizi erteliyoruz. Kendimizi susturuyoruz.

İnsanların benlikleriyle verdiğimiz bu savaş niye, sevgili okur? Yıllar geçiyor, büyüyoruz, buluyoruz; kasım geldi, aralık geliyor bir yıl daha bitiyor ve biz bu 365 gün boyunca acaba kaç günü "diğer"lerinin benliklerini düşünerek harcadık, kim bilir!

Kendimize geleceğiz, sevgili okur. Kendimize iyi geleceğiz, birbirimize de iyi gelecek bu iyileşme sürecimiz; çünkü kendimizi tanıyıp olduğumuz gibi sevebildiğimiz zaman, tüm renklerimizi paylaşacağız birbirimizle. Ve bunları cömertçe paylaşıp çoğaltarak rengarenk bir dünyada yaşayacağız. Rengarenk günlerde görüşmek üzere.