Ortada Yaşamak

Bereketli olsun harman, bereketli olsun,

Küllerini savurduk hüznün aşk tarlasında,

Deste deste yığınlara kibrit çaktık,

Gece düşlerinden süzülen hüznü yaktık,

Birlikte, aşk tarlasında, eylül ortasında,

Yaktık hüznümüzü!

Bereketli olsun harman, bereketli olsun.

 

Pembe yelek, yeşil gömlek, uçtuk bir baharda,

Yerin cazibesi bedenimize işlemezken,

Hızla bitti yollar, hızla geçti yıllar,

Uçuşan sözcükler ve uçuşan sayılar…

Ne sen, ne ben... Öyle olsun istemezken,

Sildik izimizi!

Kahve yelek, sarı gömlek, göçtük bir baharda.

 

Çekiyoruz cezasını, geç kaldık yaşamaya,

Savrulup giderken bir araftan bir arafa,

Sükutun bedeli cenneti görmekmiş,

Anladık… Yaşamak meğer sevmekmiş.

Sen taş kalp, ben taş kafa,

Bildik suçumuzu!

Çekiyoruz cezasını, geç kaldık yaşamaya.

 

Kederimiz bizi ağlattı, hem sabaha kadar,

Kar gibi lütuflar yağarken başımıza,

Hisleri öldürüp yufka toprağa gömdük,

Kırık bir aynada yırtık bir resim gördük,

Şimdi girerken yeni yaşımıza,

Döktük yüzümüzü!

Kaderimiz bizi ağlattı, hem sabaha kadar.

 

Ne yaşayabildik, ne ölebildik, kaldık ortasında,

Taa ki alın yazımız önümüze düşesiye,

Hareketsiz, öylece, mumya gibi kalakaldık,

Hayal gibi gerçek, gerçek gibi hayale daldık,

Vakti gelmeden, üç kuruşa, hem de veresiye,

Sattık ruhumuzu!

Ne yaşayabildik, ne ölebildik, kaldık ortasında.