Gecenin Sessizliğinde

Menekşe kokulu elimde kalem, duygular en koyu hali ile beyaz sayfayı ağlatıyor. Derinde, izde kalan her duygunun hatırası düşüyor kelimelere. Geriye dönünce acıya, hüzünlerin izine dokunuyorum her seferinde. Yalnız, kimsesiz, sessiz saatleri bekliyorum... Düğümleniyor önce kelimeler, gecenin en derin saati gelene kadar. Gece, bütün çıplaklığıyla gösteriyor bana sefaletimi, meçhullüğümü. Sanki kalabalıkta annesini kaybetti içimdeki çocuk... Çağırıyor, arıyor gözlerim bir yakınlığı. Söylüyorum hüzne meyilliyim, aydınlık bana göre değil! Gündüzler çalıyor beni, gecemi gündüzler örtüyor. Bir katre yağmurun damlasında arıyorum bir seviyi. Uçurtması göğe yükselmiş o çocuğun gözlerindeki sevinçte, çiselenen yağmurun ilk telaşında, ağaçların göğe yakın yapraklarında, karanfilin kırmızısında...  Hangi kelimelerle daha acınası durur bilmiyorum fakat  söylemezsem ruhumu yaralayacak gibiyim.