Beni Şiirlerim Duysun

Rastgele bir trene binip uzağa gidelim.

İhtiyacım olan tek şey bu inan.

Pencere kenarına oturayım,

Bir kulaklık,

Ve dolu bir zihin yeter bana.

Birbirlerinin ardından koşan rayları izleyeyim.

Geriye giden evleri,

Apartmanları,

Ve çimenleri,

Başımı yaslayayım,

Saçlarım düşüncelerime karışsın,

Islansınlar.

Ve ben şiir yazmaya gerek duymayayım bu sefer.

Sessizlik beni kucaklayan evim sanki.

Bugün de biraz eve döneyim.

Üstten açayım camı,

Rüzgâr gözlerine dolsun,

Çiğ güneş yüzümüze vursun,

Ne kitaplar ne de sen yetiyorsun artık bana,

Beni şiirlerim duysun.