Akşam

Akşam oluyor.

Yağmur bulutlarının ardında koyu bir kızıllık,

Gözümün açıldığı şehrin sokaklarından uzakta,

Bir sayfa daha kapanıyor, ömür defterinde.

Hüzne yakın bir his damlıyor içime,

Tüm organlarıma tesir ediyor.

 

Akşam oluyor.

Gurbet akşamları daha bir efkârlı çöküyor,

Minarelerden yayılan huzura dokunamıyorum.

Ağlamaklı bir şeyler geçiyor zihnimden.

Sokakta mesaiye kalmış son çocuklar,

Sesleriyle dolduruyor oyunlarının içini.

Belleğimden çoktan silinmiş bir geçmiş zamanın

Kokusu sızlatıyor burnumu.

 

Akşam oluyor.

Yeni ayak basılmış bir memleketin soğuk tavrı tetikliyor yalnızlığımı.

Kararmakta olan manzaramın ruh hali, ete kemiğe bürünüyor ellerimde.

Daha ziyade kaburgamın sol altında,

Çırpınışlarını duyuyorum yüreğimin tik-tak.

 

Akşam oluyor.

Yorgun argın eve dönüyor babalar.

Ağzının kenarında çiçek açmış sözcüklerle karşılıyor kızları.

Kimiyse boş odaların karanlığına gömülüyor.

Akşam türlü türlü oluyor:

Karanlık bazen yeryüzüne,

Bazen de yüreklere çöküyor.