Dergimizin her sayısındaki birbirinden değerli şiir, deneme, hikâye, röportaj, film-kitap analizi ve diğer tüm içerikler sizlerle buluşmayı bekliyor.
The Lighthouse’u yeni izleme fırsatı buldum lâkin içinde bulduklarım benim için altında gizemden bir çukur olan örtü gibiydi. Yoğun koşuşturmalarımın içinde izlediğimde önce anlamsızca neler oluyor izlenimine bürünmüştüm. Ama fark ettim ki olanlar insanın kendi ruhâni benliğiyle birlikte psikososyal yaşamından da izler taşıyor
Kalabalığa karışmaktan korkmayalı uzun zaman olmuştu. Şehrin ışıklarına doğru yola çıktım. Kokusunu derince içime çekebileceğim bir denizin varlığı; bu kenti yaşanabilir kılan, onu ‘evim’ diye sevebilmemi sağlayan yegane teselli
Dolmuş tıka basa dolmuştu. İğne atsan yere düşmezdi. Gökteki yıldızlar kadar çoktu yolcular, sudaki balıklar... Herkes maskeliydi. Bakıp gülüyordum çoğuna. Kaçıncı maskeydi bu acaba yüzlerinde insanların? En belirgin olanıydı son taktıkları, ya göremediklerimiz
Maziden atiye zaman akıyor, kuzda pusmuş bir ölüm, çığlıktan az geride çaresiz bir ayrılık bırakırken deride, nafile ki bu fani acizlikte
Aslında mecalim yok... Üzerine düşülecek bir fikrim, yazılacak birkaç satırım, danışılacak bir aklım, yöneleceğim bir yolum
Antik Pergamon Kenti üzerine kurulan Bergama, uygarlık tarihinin en önemli yerleşim alanlarından biri. Bölgenin tarihi Tunç Çağı’na kadar gitse de Pergamon Antik Kenti’nin kurulduğu kalenin tepesindeki en erken buluntular M.Ö. 7 ila 6’ncı yüzyıllara ait. Bu da bugün Bergama’da tarih meraklılarını cezbeden sayısız yapı ve eserin bulunduğu anlamına geliyor
İşten çıkmış yorgun argın eve yürüyordu. O kadar çok çalışıyordu ki eve vardığında eşi ve çocukları çoktan uykuya dalmış oluyordu. Ve sabah işe gitmek için evden çıktığında da onlar hala uykuda oluyorlardı. Çocuklarını çok özlüyordu
Suyla yıkansaydı eğer ihanetler, bir çocuğun gözünde bitseydi ahlar, bir de sızladığım şu duvar, geceye gölgesini vurmasaydı konuşsaydı eğer sözcükler
Gün ağarmaya yakınken düşelim yola, plansız, yanımıza da hiçbir şey almadan kimselere de söylemeden habersiz gidelim
Rus insanı, gerek Türkiye’de gerekse diğer ülkelerde soğuk ve temkinli olarak bilinse de gerçek bundan çok farklı. Burada yaşamaya başladığımda fark ettim ki biraz vakit geçirip güvenlerini kazandıktan sonra çok samimi insanlar haline gelebiliyorlar
O kadar zaman geçti, aylar yıllar geçti mesela. Biz kavuştuk, sonra ayrıldık. Önce tökezledik, sonra düştük; yere serdik birbirimizi, yara aldık birbirimizden. Sonra yüzümüzü eğip sardık o eskiyen yaraları
Yazarımız Irvın D. Yalom, öğretici tarzda romanlar yazdığını söyleyen, meslek olarak doktorluğu, uzmanlık alanı olarak da psikiyatriyi seçmiş, Tolstoy ve Dostoyevski’den etkilenmiş, Rusya’dan Abd’ye göçmüş biridir. Derin bir yolculuğa çıkardı bu kitap beni; birçok farklı yolculuğa da değdim aynı zamanda
Çoğu şair yazmıştır seni; taş duvarlara, parşömenlere, kağıtlara... Adına da şiir dediler, şairler öldükten sonra kalanlara
Doğayı tahrip ediyoruz daha sonra yeşille bağımızı koparmamak için yeşili sanki bir dolgu malzemesi gibi şehrin içinde, otoyollarda, binaların çevresinde ya da toplu konutlarda bir pazarlama unsuru gibi kullanıyoruz. Bu çok ironik geliyor bana, önce yok edip sonra da ama ona da ihtiyacımız var diyoruz. Ne kadar uzaklaşırsak o kadar ihtiyacımız artıyor
Bazen kendimizi bir ağacın gölgesinde bulmak isteriz. Çoğu zamansa kendimizi bulmak isteriz. Gün içerisinde kaybettiğimiz gölgemizi ararız...Düşüncelerimizle savaştığımız metrobüs camında kendimizi izleriz. Uzun bir duvarda güneş arkamızdan vururken, yere boylu boyunca uzanan gölgemizi seyrederiz