Dergimizin her sayısındaki birbirinden değerli şiir, deneme, hikâye, röportaj, film-kitap analizi ve diğer tüm içerikler sizlerle buluşmayı bekliyor.
“Asla, asla deme. Her zaman denenecek başka bir şeyler vardır.” “Gerçekten her yerde kötülük mü görüyorsun?” Filmin içindeki en vurucu sözlerden ikisiydi benim gözümde. Christophe Barratier imzalı film, İkinci Dünya Savaşı sonrası Fransa'sında, Gérard Jugnot tarafından canlandırılan Clément Mathieu adlı bir öğretmenin
Hayatın ta kendisi. Hiçbir zaman sözlerimi eğip bükmem, onu incitip bunu kırarım felsefesiyle otosansür uygulamam. İlhamım hayatım, bildiğim hayatlar, olmasını istediğim hayatlardır. Ötesine inanmam
Hepimiz içimizden bir sesin: “Alıp başımı gidesim var”, dediğini duymuşuzdur. Her ne kadar öyle olmadığına inansak da bazen çevremizdeki insanlar bizi, hatta bazen de insan kendini yorar. Bunu olumsuz algılamak gerekmiyor
bir güneşin doğuşunu hatırlıyorum, vuruyor perdesiz eve, eğilip kalkıyor gölge bir de gemilerin yanaştığını hatırlıyorum
Yanında duran, derin düşüncelere esir olmuş bu adamı yıllardır tanıyormuş gibi hissedip anlam veremediği bir güven duygusuyla dolmuştu. Henüz tanışalı bir günden kısa zaman olmasına rağmen içinde duyumsadığı, kalbini sarsan bu his de neydi böyle
Bugün aynada kendime baktığımda biriyle karşılaştım. Hep aceleyle, beklentiyle, hayal kırıklığıyla baktığım aynada, benden uzakta bir beni gördüm. Yüzüm, bakışlarım, izlerim, duygularım; aynada bana bakan biri
Sevgiyle büyüyen çocuklar kurtaracak dünyayı ellerinde balonlar, renkli kalemlerle resim yapan
O yokken nasıl yaşadığımı unutturan, hissetmediğim tüm duyguları bana hissettiren biri var
Dünya, karşılık beklemeden bizim için sakladığı onca güzelliğiyle hepimize kucak açmışken, ona karşı nankör değildik. Güneş, her sabah yüzümüze doğduğunda o ışığın ne kadar kıymetli olduğunu bildik. Ağaçlara, okyanuslara, kedilere, köpeklere, yağmura, kara her daim saygımız sonsuzdu
Her sabah uyanır uyanmaz duyumsamak istediğim ilk şey; güneşin yeni bir güne merhaba dediği ilk anlarında yüzünde oluşan o sıcaklığını bütün hücrelerime kadar hissetmek olmuştur. Hele ki böyle bir mevsimde, sessiz sedasız yeryüzünü selamlayışı yok mu
Olur da, yolun düşerse... Uğramadan geçme! Dertleşiriz... Göz göze gelmeden, o efkârlı türküyü söylersin yine
..aşındıkça açığa çıkıyor yüzümdeki yüzün.. Soran gözlerini kaçırdım, yaşlı bir tablodan kelimelerin renk körü olduğu zamanlardan kalma bir ben-tablo
Hoyrat akşamlardan kalkmalı gün. Onu kendi bataklığında bırakmalı. Yorgun dünyasında açmazda biten, kendi silüetiyle baş başa kalmalı
Adeta; yüzyıllarca ölümsüzlüğü arayanlara, toplu cevap niteliğindeki kitap. “Ertesi gün hiç kimse ölmedi” başlangıç cümlesi ile okuyucunun merakını hortum gibi içine çekiyor. Yazar ayırmasa da sanki iki bölümmüş gibi: ölümsüzlük durumunun önce insanların sonra da ölüm görevlisinin kendi dünyasında nelere sebep olduğunun anlatıldığı bölümler
Durmadan koşuyordu, ardına bile bakmadan... Bırakmak istiyordu ardındaki her şeyi, iz bırakmadan... Aldığı yara izlerini kapamak için çabalamamışçasına